Οι ισχύουσες φορολογικές διατάξεις προβλέπουν, ότι δεν εκπίπτει από τα ακαθάριστα έσοδα το σύνολο των δαπανών που καταβάλλονται σε φορολογούμενο, (επιχείρηση ή ιδίωτη), σε κράτος μη συνεργάσιμο ή που υπόκειται σε προνομιακό φορολογικό καθεστώς. Η παραδοχή αυτή δεν ισχύει στην περίπτωση που ο φορολογούμενος αποδείξει ότι οι δαπάνες αυτές αφορούν πραγματικές και συνήθεις συναλλαγές που δεν έχουν γίνει για τη μεταφορά κερδών με σκοπό τη φοροαποφυγή (και φοροδιαφυγή).

Σημειώνεται, πως το βάρος της απόδειξης όταν συντρέχουν προϋποθέσεις, για την αναγνώριση της έκπτωσης των δαπανών, το φέρει πλέον ο φορολογούμενος και όχι η φορολογική αρχή.

Ένα από τα πιο σημαντικά εξεταζόμενα σημεία είναι η φυσική υπόταση του αλλοδαπού συναλλασόμενου, δηλαδή εάν έχει την αντικειμενική δυνατότητα να πραγματοποιεί ουσιαστική επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα στην οποία είναι εγκατεστημένος. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να έχει αποδεδειγμένα έδρα, να απασχολεί προσωπικό και γενικά να αποδεικνύει πως πρόκειται για ενεργή επιχείρηση.